Değerli kardeşimiz,

“Hiç (evvelce) küfürle ölü olup (imanı tercih ettikten sonra) kendisini hidayetle dirilttiğimiz ve ona, insanlar arasında yürüdüğü bir iman (nur) verdiğimiz kimse, inkarı nedeni ile (iç daraltıcı) karanlıklar içinde kalmış olan ve (inkarında ısrar ettiği halde) ondan bir türlü çıkmayacak kimse gibi olur mu? (Olmaz). (Kafirler için yaptıkları şeyler işte böyle içinde bulundukları hali anlamayacak derecede onları etkilemekte hissiyatlarını felç etmektedir) böylece halleri onlara yaldızlı gösterilmektedir.” (Enam, 6/123)

Bu ayette belirtildiği üzere, vicdanı imansızlık bataklığına düşmüş bir kimse, iradesini imandan yana kullanması neticesinde hidayetle diriltilir. Bu hidayete yöneliş beraberinde geçmiş ve geleceği iman nuru ile aydınlatan bir emniyeti verir.

Kalbi inkar karanlığında boğulmuş bir nefis, bütün kainatın Allah’ın varlığına ve birliğine olan şahitliğini yalanlayan ve görmezden gelen bir tavırla sürekli –deyim yerindeyse- negatif bir enerji üretmektedir. Hayat süresince yaşanılan zamanın ve mekanın tüm birimlerinde inkâr neticesinde elde edilen korkunç bir yokluk duygusu ve soğukluğudur.

İman ehli ise yaşadığı hayatın tüm an ve mekânlarında, tavır ve hallerinde varlık alemlerine ve nihayet mutlak var olana yönelmiştir. Mümin, bu nedenle daima varlık neşreden var olmanın sınırlarını sonsuza ve ebediyete açan bir durumdadır.

Vicdan denilen derin varlık duyumsamamızın talep ettiği temel unsur da ebedi varlıktır.

Selam ve dua ile…
Sorularla İslamiyet