Değerli kardeşimiz,

“Ayrılığa düştüğünüz bütün konularda (doğru) hüküm Allah’a aittir. İşte o Allah benim rabbimdir; yalnız O’na güvenip dayanmışımdır ve daima O’na yönelirim.” (Şura, 42/10)

Ayetin asıl amacını şöyle özetlemek mümkündür:

Yüce Allah nasıl Resulünü inkarcıları iman etmeye zorlamaktan menetmişse, aynı şekilde müminlerin de onlarla çekişmelerini ve husumeti arttırmalarını yasaklamış, haklıların mükâfatının ve haksızların cezasının kendisi tarafından verileceğini bildirmiştir.

Burada âyetin ilk cümlesi Hz. Peygamber’ (asm)in sözü olarak kabul edilirse “İşte o Allah benim rabbimdir; yalnız O’na güvenip dayanmışımdır ve daima Ona yönelirim.” anlamındaki sözler de bunun devamı olur; ilk cümle Cenâb-ı Allah’ın hitabı olarak kabul edildiğinde ise, devamında “Ey Muhammed! Şöyle de…” şeklinde bir hitap cümlesinin bulunduğu var sayılır. (bk. Diyanet Tefsiri, Kur’an Yolu: IV/631-632.)

“İşte o Allah benim rabbimdir.” Yani bu sıfatlara sahib olan bir ve tek olarak benim Rabbimdir. Bu buyrukta hazfedilmiş takdiri ifadeler de vardır. Yani “Ey Muhammed, onlara de ki: İşte Allah O’dur, ölülere hayat ve­rendir. Anlaşmazlığa düşenler arasında hüküm verir O. O benim Rabbimdir.” (bk. İmam Kurtubi, Camiu li-Ahkami’l-Kur’an, Buruc Yayınları: 15/376)

Selam ve dua ile…
Sorularla İslamiyet