Değerli kardeşimiz,

Hz. Aişe radıyallahu anha validemiz şöyle demiştir:

“Hz. Peygamber’in küçük dili görünecek şekilde kahkahayla güldüğünü hiç görmedim. O sadece tebessüm ederdi.” (Buhârî, Edeb 68; Müslim, İstiskâ 16)

Resulullah aleyhissalatü vesselam Efendimizin gülmesine varıncaya kadar her hareketi ölçülüydü. Her hareketinde ilahî terbiyenin izleri fark edilirdi. Yüzünden tebessüm hiç eksik olmadığı, hatta bir sahabinin dediği gibi insanların en çok tebessüm edeni o olduğu hâlde (bk. Tirmizî, Menâkıb 10), hiçbir zaman kahkahayla gülmezdi.

Çok hoşlandığı bir davranış karşısında azı dişleri görünecek kadar tebessüm ettiği ve o sırada inci dişleri pırıl pırıl parladığı hâlde, yine de çoğu kimsenin yaptığı gibi gülerken ölçülü olurdu.

Katıla katıla gülmek şakacılığın, nüktedanlığın veya güler yüzlü olmanın değil, haktan gafil olmanın bir sonucudur. Resul-i Ekrem Efendimiz (asm) etrafındakilere şaka yapmaktan hoşlandığı, kendisine nükte yapan bazı sahabîlerinin bu davranışlarını hoş gördüğü hâlde, yine de gülerken ölçüyü kaybetmezdi. Buna göre:

– Hz. Peygamber Efendimiz (asm) son derece vakarlı ve ağırbaşlı olduğu için kahkahayla gülmezdi.

– Kahkahayla gülmek insanın vakarını yitirmesine yol açacağı için Müslüman tebessüm etmekle yetinmelidir. (Riyazü’s Salihin – İmam Nevevi Tercüme ve Şerh)

Selam ve dua ile…
Sorularla İslamiyet