Değerli kardeşimiz,

Peygamber Efendimiz (asm) şöyle buyurmuştur:

“Allah buyuruyor ki, kim namazı vaktinde kılar, sonra da onun sınırını korur, (ona devam eder, ona uygun hareket ederse), bundan dolayı onu cennete sokacağıma dair ona sözüm vardır. Kim de namazı vaktinde kılmaz ve onun sınırım korumaz, (ona uygun hareket etmezse) ona, katımda (verilmiş) hiçbir söz yoktur. Dilersem onu cehenneme sokarım, dilersem cennete sokarım.”(1)

Bu hadis-i şerifte her namazı vaktinde kılıp namazın ruhuna uygun davranan Müslümanın, dorudan cennete girmek gibi bir lütfa nail olacağı müjdeleniyor.

Ancak, namaz borçlarımız olduğunda ise, Allah’ın mutlaka azap etmek gibi tek düze bir kanuna tabi olmadığını, bilâkis takdir yetkisini kullanacağını, dilerse azap edeceğini, dilerse de affedeceğini bildirmiştir.

Allah Teâlâ şöyle buyurmuştur:

“Sabrederek ve namaz kılarak (Allah’tan) yardım dileyin. Şüphesiz namaz, Allah’a derinden saygı duyanlardan başkasına ağır gelir.”(2)

Hadis-i şerifte, “Nasıl yaşarsanız öyle ölürsünüz. Nasıl ölürseniz öyle dirilirsiniz!” buyurulmuştur.(3)

Namaz dinimizde o kadar önemli bir ibadettir ki, ölüm ve aklî dengeyi yitirme hâli dışında terk edilmesine asla izin verilmemiştir. Bu nedenle de normal şartlarda namazı eda edemeyecek olanlara, durumlarına göre kılma ruhsatı verilmiş ve bu görevin yerine getirilmesi için dinimiz her türlü kolaylığı sağlamıştır.

Şöyle ki;

– Su bulamayanlar, teyemmüm ederek(4),
– Savaş hâlinde olanlar, güçlerinin yettiği şekilde(5),
– Ayakta durmaya güçleri yetmeyen hasta ve özürlüler oturarak, buna da güçleri yetmeyenler, yatarak ima ile namazlarını kılabilirler(6).

Demek ki:

– Namaz borcumuz varsa, affedip etmeyeceğine dair Allah’ın bize verdiği bir sözü yoktur.

– Böyle bir takdir ve tasarrufla affa uğramak için bizim de elimizden gelen gayreti göstermemiz, namaz borçlarımız üzerinde hassas olmamız, mümkün mertebe geçmiş namazlarımızı kazaen de olsa kılmaya çalışmamız Rabbimizin rızasını kazanmaya doğru önemli bir adım olur.

Ayrıca, konuyu sonuç itibariyle değil; Allah’ın emrine itaat noktasında alırsak daha doğru bir bakış açısı yakalamış oluruz. Sonuçta bizim çabamızın da katkısı olmakla beraber; genel itibariyle Allah’ın takdiri esastır.

Fakat biz insan olarak Allah’ı tanımak, onu bilmek ve ona itaat etmekle yükümlüyüz. Ne derece bu yükümlülüğümüzü yerine getirebiliyorsak, Allah katında o derece değerimiz olacaktır. Bu değerle biz Allah’tan hiç olmazsa cennetini istemeye yüz bulabileceğiz. Çünkü bu değer bize dua kapısını açacaktır. Allah ise duaları işiten, cevap veren ve hikmetine göre kabul edendir.

Biz, bize düşeni yapar, Allah’ın takdirine teslim olur, onun hükmüne boyun eğeriz.

Kaynaklar:

1) Darimi, Namaz, 24; Nesâî, Namaz, 6; İbn Mâce, İkametü’s Salat: 194; Musned, 4/244; Mecme’u’z-Zevâid, 1/302. Bu rivayetin zayıf olduğunu söyleyen alimler olduğu gibi, hasen veya sahih olduğunu söyleyen alimler de vardır. 
2) Bakara, 2/45.
3) Müslim, Cennet, 83-84.
4) Mâide, 5/6.
5) Nisâ, 4/102.
6) Âl-i İmran, 3/191.

Selam ve dua ile…
Sorularla İslamiyet