Değerli kardeşimiz,

Zekeriya Aleyhisselâm; 92 veya 99 ya da 120 yaşında, zevcesi de 98 yaşında bulunduğu sırada idi ki, ne zaman Hz. Meryem’in Mesciddeki odası­na uğrasa, onun yanında, kış mevsiminde yaz meyvesi, yaz içinde de kış meyvesi bulur, ona:

“Ey Meryem! Bu, sana, nereden geliyor?” diye sorar, o da: “Bu, Allah tarafından!” diye cevap verirdi.

Zekeriyâ Aleyhisselâm, Hz. Meryem’e, böyle, kış mevsiminde yaz meyvası, yaz içinde de kış meyvası ihsan edildiğini görünce:

“Meryem’e bunu yapan, benim zevcemi de doğum yapmağa elverişli yap­mağa kadirdir!” diyerek, kendisine bir oğul ihsan buyurması için Yüce Allah’a dua etti.

Bu husus, Kur’ân-ı Kerim’de şöyle açıklanır:

“Zekeriya’yı da (an!). Hani, o, Rabb’ine: ‘Rabbim! Beni, yalnız başıma bırakma! Sen, Vârislerin, en hayırlısısın!’ diye niyaz etmişti.

Biz, onu(n)da, (bu duasını) kabul ve kendisine, Yahya’yı, ihsan ettik.

Zevcesini, (doğurmaya) sâlih (elverişli) kıldık.

Hakikat, (bütün) bunlar (bu peygamberler) hayr işlerinde yarışırlar, umarak ve korkarak bize dua ederlerdi.

Onlar, bizim için, derin saygı gösterenlerdendi.”

“(Bu) Kulu Zekeriya’ya, Rabbinin rahmetini anışıdır:

O, Rabbine, gizlice niyaz ettiği zaman:

Ey Rabb’im! Hakîkatan. ben… Benim, kemiğim yıprandı. Başımın saçı, tutuştu (saçlarım ağardı, ihtiyarladım) Rabb’im! Ben sana, ne dua etmişsem, bedbaht (ve mahrum) olmadım. Hakikaten ben, kendimden sonra, yerime gelecek akrabamdan endişeye düştüm. Zevcem de kısırdır. Binâenaleyh, bana, tarafından (ve kendi sulbümden) bir oğul ihsan et! Ki, bana da mirasçı olsun, Yâkub Hanedanına da mirasçı olsun. Rabbim! Sen, onu rızana kavuştur!” (Meryem, 19/2-6)

Orada, Zekeriya, Rabb’ine:

Rabb’im! Bana, senin tarafından, çok temiz bir zürriyet ihsan et! Muhakkak, sen, duayı hakkıyle işitensin! diye dua etti.

O, Mihrapta durup namaz kılarken, Melekler, ona (şöyle) seslendi:

“Gerçekten, Allah, sana, kendisinden bir Kelime’yi (Kün emrile yaratılan İsa’yı) tasdik edici bir Efendi, nefsine hâkim ve Şilinlerden bir peygamber olmak üzre Yahya’yı, müjdeler!’

“(Allah): Ey Zekeriya! Hakikatan, sana, Yahya adında bir oğul müjdeleriz ki, bundan önce, biz, ona, hiç bir (kimseyi) adaş yapmamıştık!” buyurdu. (Zekeriya):

Rabb’im! Benim nasıl bir oğlum olabilir ki? Zevcem, bir kısırdır. Ben ise, ihtiyarlığın son haddine varmışım! dedi. “…(Allah):

Öyledir. (Fakat), Allah, ne dilerse, yapar!” buyurdu. (Zekeriya):

Ey Rabb’im! Bana (bu hususta) bir nişan ver! dedi. (Allah): senin nişan’ın: sapa sağlam olduğun halde, sâde bir işaretten başka, üç gece, insanlarla konuşamaman, insanlara, üç gün söz söylememendir.

Bununla beraber, Rabb’ini, çok an ve akşam, sabah, onu,  Tesbih et!” buyurdu.

Derken (Zekeriya), Mescidinden, kavminin karşısına çıkıp onlara:

Sabah, akşam Tesbihde bulununuz!” diye işaret verdi.” (Meryem, 19/8-11)

(M. Asım Köksal, Peygamberler Tarihi)

Selam ve dua ile…
Sorularla İslamiyet