Değerli kardeşimiz,

Hz. Peygamber (a.s.m)’in genel olarak muhtaç olanlarla, deli, dilsiz sağır gibi özürlülerle ilgilendiğini gösteren hadisler vardır. Bir kaçını aşağıda arz etmiş bulunuyoruz:

1. Bir kadın, bir çocuğu Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâmın yanına getirdi. O çocukta bir hastalık vardı; konuşmuyordu, aptaldı. Hz. Peygamber (a.s.m) bir miktar suyu ağzında çalkaladı ve onun bir kısmıyla da elini yıkadı, o suyu kadına verdi, “Çocuğa içirin” diye buyurdu. Çocuk o suyu içtikten sonra, hastalığından ve belâsından bir şey kalmadı. Hem dili çözüldü hem de öyle bir akıl ve kemal sahibi oldu ki, çok akıllı olarak bilinen kimselerden daha akıllı oldu.(1)

2. Hazret-i İbni Abbas anlatıyor: Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâma mecnun bir çocuk getirildi. Mübarek elini onun göğsüne koydu. Birden çocuk istifrâ etti. İçinden, küçük hıyar kadar siyah bir şey çıktı; çocuk şifa bulup gitti.(2)

3. İmam-ı Beyhakî ve Nesâî nakl-i sahihle haber veriyorlar ki: Muhammed ibni Hâtib isminde bir çocuğun koluna kaynayan tencere dökülmüş, bütün kolunu yakmış. Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm meshedip tükürüğünü sürdü; dakikasında şifa buldu.(3)

4. Büyümüş, fakat dilsiz olup konuşamayan büyükçe bir çocuk Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâmın yanına geldi. Peygamberimiz (a.s.m), Çocuğa: “Ben kimim?”diye sordu. Hiç konuşmayan dilsiz çocuk “Sen Allah’ın Resulüsün.” deyip konuşmaya başlamıştır.(4)

5. Kur’an’ın bir çok ayeti, Hz. Peygamber (a.s.m)’in tebliğinde gayri müslimlere karşı çok nazik davrandığını göstermektedir. Örneğin, bir defasında gayri müslim misafirleriyle sohbet eden Hz. Peygamber (a.s.m), -bu misafirlerden haberi olmayan sahabeden- Abdullah b. Ümmi Mektum adındaki bir âmâ, iki de bir -bilmeyerek- misafirlerin sözlerini kesecek şekilde sorular soruyordu. Hz. Peygamber (a.s.m) ise, gayri müslim de olsa misafirlerine karşı gösterilen bu tavrı nezaket kurallarına uygun görmemiş ve bu sorularla pek ilgilenmemişti. Daha sonra inen Abese suresinde, Efendimiz (asm)’in bu tavrı yerilmiş ve gayri müslimlere karşı fazlaca titiz davranmasının abartılı bulunduğuna işaret edilmiştir.

İlgili ayetlerin meali şöyledir:

“Yanına görmeyen (âma) biri geldi diye yüzünü ekşitti ve sırtını döndü.  Ne bilirsin, belki de alacağı öğütle arınacaktı. Yahut nasihati dinleyip ondan yararlanacaktı? Ama irşada ihtiyaç duymayana ise, ona dönüp itibar ediyorsun.Halbuki kendisi arınmak istemiyorsa onun arınmamasından sana ne! Fakat Allaha saygı duyarak sana şevkle koşa koşa gelenle sen ilgilenmiyorsun. Hayır! Öyle yapma! Çünkü o ayetler öğüttür, uyarıdır. Artık isteyen ders alır.” (Abese, 80/1-12).

Hz. Aişe (r.anha), Abdullah b. Abbas, Abdullah b. Mesud gibi değişik büyük sahabilerden gelen bilgilere göre, Hz. Peygamber (a.s.m) defalarca –sefere çıktığı zaman- âmâ olan bu zatı (Abdullan İbn Ümmi Mektum’u) kendi yerine Medine’de halife / vali olarak bırakıyordu; insanlara namaz kıldırıyordu. (Heysemî, Mecmau’z-Zevaid, 2/65)

Peygamberimiz (a.s.m) Hz. Bilal ile beraber âmâ olan Abdullan İbn Ümmi Mektum’u da müezzin olarak tayin etmişti. (bk. a.g.e, 3/153) Yani, Efendimiz (asm) on beş asır önce engellilere sahip çıkmış, onları dualarıyla tedavî etmiş ve imamlık müezzinlik gibi -İslam’da büyük öneme sahip olan- görevlerle görevlendirmiş, böylece sosyal hayatın normal seyri içerisinde kalmalarını sağlamıştır.

İlave bilgi için tıklayınız: 

Peygamberimiz zamanında engelli sahabeler var mıydı? …

Dipnotlar:

1) bk. İbni Mâce, Tıb: 40, no. 3532; Kadı Iyâz, eş-Şifâ, 1:324; Ali el-Kari, Şerhu’ş-Şifâ, 1:654, 657.
2) bk. Dârîmî, Mukaddime: 4; Müsned, 1:254; Kadı Iyâz, eş-Şifâ, 1:324; Ali el-Kari, Şerhu’ş-Şifâ, 1:657; Heysemî, Mecmeu’z-Zevâid, 9:2;Tebrîzî, Mişkâtü’l-Mesâbîh, 3:188.
3) bk. Kadı Iyâz, eş-Şifâ, 1:324; Ali el-Kari, Şerhu’ş-Şifâ, 1:657; Hafâcî, Şerhu’ş-Şifâ, 3:121; el-Heysemî, Mecmeu’z-Zevâid, 9:415; İbni Kesîr, el-Bidâye ve’n-Nihâye, 1:295; el-Hâkim, el-Müstedrek, 4:62-63.
4) bk. Kadı Iyâz, eş-Şifâ, 1:319; Hafâcî, Şerhu’ş-Şifâ, 3:105; İbni Kesîr, el-Bidâye ve’n-Nihâye, 6:158-159.

Selam ve dua ile…
Sorularla İslamiyet