Değerli kardeşimiz,

Burada geçen ifadelerin bir kısmı Şii kaynaklıdır.

Ümmü’l-Haseneyn Fâtıma bint Muhammed ez-Zehra (ö. 11/632), Hz. Peygamber (asm) Efendimizin soyunu devam ettiren kızıdır.

Zehebî’nin belirttiğine göre Hz. Fatıma validemizin künyesi “babasının annesi, anam” manasına gelen “Ümmü Ebîhâ” idi. Bu künyeyi almasının sebebi, Fâtıma’yı anne sevgisiyle seven Resulullah (asm)’ın kendisine bu şekilde hitap etmesi olmalıdır.

Lakabı “beyaz, parlak ve aydınlık yüzlü kadın” anlamında Zehra olmakla beraber “iffetli ve namuslu kadın” anlamındaki Betül lakabıyla anıldığı da görülmektedir. (Ebû Nuaym, Hilye, 3/39)

Resul-i Ekrem Efenedimiz (asm), Hz. Fatıma’ya son hastalığı sırasında Kuran-ı Kerîm’i Cebrail ile her yıl bir defa birbirlerine okuduklarını, bu sene Cebrail’in aynı maksatla iki defa geldiğini, bunun ise vefatının yaklaştığına işaret olduğunu söylemesi üzerine Hz. Fatıma ağlamaya başlamış; Peygamberimizin, ailesinden ilk önce kendisine onun kavuşacağını, ayrıca onun mümin kadınların hanımefendisi olduğunu söylemesi üzerine de gülüp sevinmiştir (bk. Buhârî, Fezailü aṣḥabinnebi, 12, İstizan, 43)

Resul-i Ekrem Efendimiz (asm), “Fatıma benim bir parçamdır, onu sevindiren beni sevindirmiş, onu üzen de beni üzmüş olur.” (Müslim, Fezailü’ṣ-ṣahabe, 93-94) ve “Bana melek gelerek Fâtıma’nın cennetliklerin hanımefendisi olduğunu müjdeledi.” demiş (Hakim, Müstedrek, 3/151), cennetlik kadınların en faziletlilerini saydığı bir başka hadisinde de önce Hz. Hatice ile Fatıma’nın, sonra da Asiye ile Meryem’in adlarını söylemiştir. (bk. Müsned, 1/293)

Şii kaynaklarında Hz. Fatıma hakkındaki abartılı bilgilerden biri de onun isimleriyle ilgilidir. Şii kaynaklarında çeşitli ayetlerle zoraki bir ilgi kurularak onun ayrıca Sıddîka, Mübâreke, Tâhire, Zekiyye, kendisine ilham gelen ve meleklerle konuşan anlamında Muhaddese, hayız ve nifas sıkıntısı çekmeyen anlamında Betül, bakire anlamında Azra gibi isimleri olduğu iddia edilmekte, hatta, “Ey huzura kavuşmuş insan! Sen ondan hoşnut, o da senden hoşnut olarak rabbine dön.”(Fecr 89/27-28) mealindeki ayette “razıye” ve “marziyye” kelimeleriyle onun kastedildiği ileri sürülmektedir. (bk. İbn Şehrâşûb, Menâḳıbü âli Ebî Ṭâlib, 3/357-358; Muhammed Kâzım el-Kazvînî, Fâṭımatü’z-Zehrâ, s. 79-140)

Selam ve dua ile…
Sorularla İslamiyet