Değerli kardeşimiz,

İbnu Abbâs (radıyallahu anhümâ) anlatıyor:

“Abdullah İbnu Sa’d İbni Ebi’s-Sarh Hz. Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm)’e kâtiplik yapıyordu. Şeytan ayağını kaydırdı; adam irtidâd ederek kâfirlere sığındı. Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) Fetih günü, onun öldürülmesini emretti. Ancak, Hz. Osman (radıyallahu anh) onu himayesi altına aldı. Resûlullah da bu himayeyi tanıdı.” [Ebu Dâvud Hudud 1, (4358); Nesâî, Tahrimu’d-Dem 15, (7, 107)]

Bu hadis tefsir bölümünde, Nahl sûresinin tefsiri sırasında Nesâî rivayeti olarak daha uzun bir hadiste geçmiştir.

“Kim iman ettikten sonra Allah’ı inkâr ederse -kalbi iman ile dolu olduğu halde (inkâra) zorlanan başka- fakat kim kalbini kâfirliğe açarsa, işte Allah’ın gazabı bunlaradır; onlar için büyük bir azap vardır.” (Nahl, 16/106)

Mukatil der ki: “Kim, imanından sonra Allah’ı tanımaz, kâfir olur ve fakat sinesini küfre açarsa Allah’ın gazabı onların başınadır.” âyet-i kerimesi Abdullah ibn Sa’d ibn Şarh el-Kuraşî, Mikyes ibn Subâbe (veya Dubâbe), Abdullah ibn Enes ibn Hatal, Tu’me ibn Ubeyrık, Kays ibnu’l-Velîd ibnu’l-Muğîra ve Kays İbnu’l-Fâkih el-Mahzûrnî hakkında nazil olmuştur. (İbnu’l-Cevzî, Zâdu’l-Mesîr fi İlmi’t-Tefsîr, IV / 495; Kurtubî, el-Câmiu li-Ahkâmi’l-Kur’ân, Xl / 18; Bedreddin Çetiner, Esbab-ı Nüzul, Çağrı Yayınları: 2/550-552)

İlave bilgi için tıklayınız:

Selam ve dua ile…
Sorularla İslamiyet