Değerli kardeşimiz,

Peygamber Efendimiz (asm), namazın cemaatle kılınmasına çok ehemmiyet vermiş ve her vesile ile bunu teşvik ‎etmiştir.

“Nefsim kudret elinde olan Allah’a yemin ederim ki, ateş yakılması için odun toplanmasını emretmeyi, ‎sonra da namaz için ezan okunmasını, daha sonra bir kimseye emredip insanlara imam olmasını, sonra da cemaatle ‎namaza gelmeyenlere gidip evlerini yakmayı düşündüm.”(Buhârî, “Ezân”, 29, 34; Müslim, “Mesâcid”, 251-254) 

hadisi, O’nun cemaate verdiği önemi göstermektedir. ‎Nitekim fukaha, bu hadisten hareketle cemaate farz, vacip ve sünnet-i müekkede hükmünü vermişlerdir.

Ahmed b. ‎Hanbel Hazretleri;

“Namazı dosdoğru kılın, zekâtı verin ve rüku edenlerle birlikte rüku edin.” (Bakara, 2/43)

âyet-i ‎kerimesi ve arz ettiğimiz hadis-i şeriften hareketle, namazın cemaatle kılınmasının farz-ı ayın olduğu hükmüne ‎varmıştır. Şafiî fukahası, namazın cemaatle kılınmasını farz-ı kifaye olarak kabul ederken, Hanefî ve Malikîler ise ‎sünnet-i müekkede olduğunda ittifak etmişlerdir. ‎

İnsanlığın İftihar Tablosu (asm),

“Cemaatle kılınan namaz tek başına kılınan namazdan yirmi yedi derece daha ‎üstündür.”(Buharî, Ezan, 30; Müslim, Mesacid, 42)

buyurmuş ve cemaatle kılınan namazın sevap açısından daha faziletli olduğunu bildirmiştir. Sevab-ı ‎uhrevînin umuma terettüp etmesi itibarıyla, bir ferde verilen sevaptan diğerlerinin mahrumiyeti söz konusu değildir. ‎O sevabın tamamı, nuraniyet sırrıyla herkesin defterine işlenir. ‎

Bu hadisler, aynı zamanda bize, Allah yolunda yapılan ibadet ü taat ve seyr u sülûkteki ferdî muvaffakiyetlerin, ‎mutlak mânâda mükâfat ve karşılık göreceğini, ancak neticede bunların yine ferdiyet plânında kalıp, hiçbir zaman ‎cemaat hâlinde edâ edilme keyfiyetine ulaşamayacağı hakikatini öğretmektedir. Bu husus; namaz, oruç, hac vs. ‎ibadetlerde olduğu gibi, iman ve Kur’ân yolunda yapılan gayretlerde de mevzuubahistir. ‎

Ancak, devamlı olarak tek bir ferde, Allah’ın vadettiği şeylere ulaşma teminatının olmadığının da mutlak olarak ‎bilinmesi gerekir. İnsan, iman ve Kur’ân adına tek başına harikulade bir şeyler yapsa bile bu, daima ferdiyet plânında ‎kalır. Fakat bir iş, duygu ve düşüncede aynı değerleri paylaşan bir topluluk hâlinde edâ edildiği takdirde, iştirak-ı ‎âmâl-i uhreviye düsturundan hareketle, o insanların her bir ferdi bu amelden kazanılan sevaptan hissedar olur.‎

Selam ve dua ile…
Sorularla İslamiyet