Değerli kardeşimiz,

Özellikle, herhangi bir konuda önyargı fanatizmi bir kere şuur altına yerleşti mi, kişiyi âdeta hipnotize eder. Artık o konuda kişi bir yanlışlıklar deryasında olduğunu düşünmeye başlar. O halette bulunduğu sürece, karşısına altın çıksa onu bakır sanır, elmas görse kömür olduğunu düşünmek zorundadır. Çünkü, ona göre orada altın ve elmas yoktur.

Bir ateist için insan olmak, iman sahibi olmak, yetmiş trilyon hücremizin her an sağlıklı çalışıyor olması, kainatın insan için bu kadar düzenli işlemesi hiçbir şey ifade etmez. Çünkü inançsızlığının karanlığında bunları farketmesi mümkün değildir.

Sizin fakirlik dediğiniz hâli zenginliğe çevirecek maddi şeylerin değeri ne kadardır? Bir kaç yüz bin. Lütfen iki dakika düşünün, bütün bunlar bir gözün değeri eder mi?..

Bu kadar değerli bir hayatı bize veren Rabbimiz dileseydi yokluğundan dolayı isyan ettiğimiz ev, araba ve malları da verebilirdi; ama insan olmanın gayesi bu değildir.

Kalp, Allah’a muhabbetin yeridir. Onunla beraber başka bir sevgi oraya yerleşemez. O’na yer olmamalıdır. Biraz sıkıntı, biraz yokluk, bazen musibetler başa gelir, bütün bunlarla imtihan salonu olan bu dünyada acaba onun sevgisinden başka bir sevgi kalbe yerleşmiş midir, ona bakılır? Gerçi Rabbimiz kalbimizi bilir, ama bu sıkıntılar bizim bu gerçekleri bilip o an verdiğimiz tepkinin neticesini ölçüp değerlendirmemize vesile olur.

Öyleyse bir kez daha kalbimizde Allah’ın muhabbetinden başka nelere muhabbet ettiğimizi bir kontrol etmenin vakti geldiğini düşünüyoruz. Gerçekten kulluk edebilmiş miyiz ve “Bu kadar kulluğuma rağmen bir şey vermedi?” diyebilecek miyiz?..

Selam ve dua ile…
Sorularla İslamiyet