Değerli kardeşimiz,

Hristiyanlık dininin aslında böyle ifadelere yer verilmiş olabilir. Ve bununla Allah’ın –bir baba gibi- otorite sahibi, güç sahibi, şefkat ve merhamet sahibi olduğunu simgelemiş olabilir. Çünkü eski insanlara, Allah’ın büyüklüğünü göstermek için, belki de böyle bir temsille ancak mümkün oluyordu. Fakat  daha sonra “Allah’ın oğlu” sözcüğü asıl bağlamından koparılarak -babasız dünyaya gelmesinden ötürü insanlığın normal tenasül kanunun dışında yaratılan bir kişiliğe sahip olan- Hz. İsa (as)’ya tahsis edilmiş gibi görünüyor. Böyle olunca de, sözünü ettiğimiz genel espri yerine, baba-oğul-ruhu’l-kudüs üçgeninde bir teslis akidesi oluşturulmuştur.

Oysa Hz. İsa (as), Allah hakkında mecazî anlamda kendisi için kullandığı “baba” tabirini, diğer insanlar için de kullanmıştır. İncil’in bir ayetinde “Ben sizin de babanız, benimde babam olan Allah’a gidiyorum.” şeklinde bir ifade vardır. Eğer bu ifade tarzı, gerçek olsaydı, o zaman bütün insanlar veya Hristiyanlar Allah’ın çocukları olarak algılamanın bir sakıncasının olmaması gerekirdi. Bu ise akl-ı selimin kabul etmeyeceği bir şeydir.

Yine, Hz. İsa (as) için terbiye edici, mürebbi, muallim anlamında bazen Rab tabiri de kullanılmıştır.(Markos,16/19). Fakat bu hiçbir zaman -haşa- Allah manasındaki Rab değildir.

Nitekim, Matta İncil’inde “İşaya peygamberin -Hz. İsa’ya işaret eden- sözden bahsedilirken ona kul tabiri kullanılmaktadır: “İşte benim seçtiğim kulum; canımın kendisinden razı olduğu sevgilim…”(Matta, Bap 12/18). Demek ki, Hz. İsa (as)’ın bir kul olduğu bizzat İncil’de de yer almaktadır.

Hz. İsa (as)’ın “Dinle, Ey İsrail! Allah’ımız Rab, bir olan Rabdir.”(Markos, Bap 12/29)  şeklindeki sözleri de Onun gerçek -ilah anlamında– bir rab olmadığını göstermektedir.

Allah’a dostluk, sevgi isnat etmek, Allah’ın sevgili kulu demek, Allah’ın oğlu demekle hiçbir münasebeti yoktur. Hz. İbrahim (as)’in bir unvanı, Halillu’r-Rahamn’dır. Hz. Muhammed (asm)’in bir unvanı Habibullah’tır. Bu kavramların  doğruluğunu imza eden ayetler vardır. Bunun yanında “Allah’ın evlatları” gibi ifadelerin tasvip edilmediğini gösteren ayetler de vardır.

Örneğin, bir ayette Yahudi ve Hristiyanların bu yanlış anlayışları, şiddetle reddedilmektedir:

“Hem Yahudiler hem de Hristiyanlar: ‘Biz Allah’ın evlatları ve sevgilileriyiz.’ dediler. De ki: ‘Öyleyse niçin Allah sizi günahlarınız sebebiyle cezalandırıyor?’ Hayır, bilakis siz,  onun yarattığı insanlardan birer  topluluksunuz.” (Maide, 5/18).

Bunun manası hakkında tefsirlerde değişik görüşlere yer verilmiştir. Ancak, hangi sebeple olursa olsun, ayetten alınması gereken şey, ortaya atılan böyle bir iddianın Allah tarafından asla  tasvip edilmediğine dair yapılan vurguyu kavramaya çalışmaktır.

Diğer bir ayette: 

“Yahudiler, ‘Uzeyr, Allah’ın oğludur.’dediler. Hıristiyanlar da: ‘Mesih Allah’ın oğludur.’ dediler. Bu, onların ağızlarında geveledikleri sözlerden ibarettir. Onlar, bu sözlerini daha önce geçmiş kâfirlerin sözlerine benzetirler. Allah onları kahretsin! Nasıl da haktan bâtıla döndürülüyorlar.” (Tevbe, 9/30)

İlave bilgi için tıklayınız:

– Teslise inanan bir Hıristiyan’ın Allah inancı ne derece makbûl ve ne ölçüde geçerlidir?

– Nisa suresi, ayet 171-172-173’de geçen Hz. İsa ile ilgili bilgileri açıklar mısınız? …

Selam ve dua ile…
Sorularla İslamiyet